Als u dit leest zit ik waarschijnlijk hoog in de Franse Alpen in de sneeuw en bent u allang vergeten dat we eind vorig jaar in Nederland ook een paar dagen sneeuw hadden. In mijn beleving heeft een pak sneeuw iets rustgevende. Iets relativerende zelfs. Maar in Nederland breekt bij de eerste sneeuwvlok van het jaar meteen de pleuris uit. Het geluid van zout en nieuws over dichtgeslibde wegen en stilstaande treinen overstemde zelfs de berichtgeving over de klimaattop in Denemarken! Misschien is het ook teveel gevraagd over opwarming van de aarde na te denken als je tot aan je knieën in de sneeuw staat. Als dan toch niemand naar zijn werk kan, verwacht ik iedereen op straat te treffen om massaal sneeuwpoppen te maken en sneeuwballengevechten te houden. Maar blijkbaar is het weer- en verkeersalarm effectief, de dreiging van deze natuurkracht te groot en blijft iedereen veilig binnen bij de warme kachel. Mijn zoontje en ik maken samen een fraaie sneeuwleeuw die het goed doet bij de hond van de spaarzame voorbijganger.
Met uitzicht op dat unieke Hollandse sneeuwlandschap en onze eigen sneeuwleeuw schrijf ik deze column en moet ik denken aan mijn aanstaande wintersport. Eigenlijk denk ik meer aan alles wat er voor die tijd nog moet gebeuren. Onderzoek naar de ruimteakoestiek van een nieuwe club in Amsterdam, een spoedmeting voor de overname van een horecabedrijf, de Horecava, een presentatie voor een grote milieudienst in het Oosten des lands, advies voor een nieuw jongerencentrum in Leiderdorp. Betalingen voor de feestdagen, facturen voor het eind van het jaar, kerstpakketten voor de medewerkers en verjaardagen met kerst. Tussen kerst en oudennieuw zijn we weliswaar gesloten, echter, ik zal u niet vermoeien met de stapel dingen die er in die dagen geregeld moet worden. Maar, u hoort mij niet klagen, want daarna mag ik even helemaal weg.
Als mijn oren het nog maar doen tegen die tijd. Ja, daar denk ik dan ook nog even aan. Elk jaar gaat een aantal mensen doof, met permanente gehoorschade of met een blijvende piep in de oren het nieuwe jaar in. Het schrikbeeld van iedere akoesticus en muziekliefhebber (en een ieder ander vermoedelijk). Dit weerhoudt mij er overigens niet van om zelf vuurwerk af te steken, maar, net zo als al die andere mensen, denk ik wel verantwoordelijk om te kunnen gaan met dit gevaarlijke speelgoed. Alleen sneeuwpoppen maken is niet genoeg om het jongetje in mij tevreden te houden.
Onderweg van huis naar kantoor, zet ik middenin het Westelijk havengebied van Amsterdam mijn auto aan de kant en loop een braakliggend terrein op. De sneeuw kraakt onder mijn schoenen. De witte deken dempt het geluid van de haven. De bergen steenkool in de verte zijn de Franse Alpen. Ik sta stil, neem een diepe teug vorst en luister naar niets. Even helemaal niets. Nog even geen nieuw jaar. Nog even stil. Sssssst…
Elk kwartaal schrijft akoestisch adviseur
Lennard Duijvestijn een column voor
het horeca vakblad HorecaVizier
(gepubliceerd in januari 2010)