Onze jongste zoon gaat naar de crèche. Het is een fijn crèche, met lieve leidsters, leuke ruimten en een gezellige buitenspeelplaats. Via een steegje tussen de huizen kom je op een veilig omsloten binnenterrein waar een oud schoolgebouwtje is omgetoverd tot kinderdagverblijf. Op de wat harde akoestiek van de ruimten na, kan ik niets negatiefs bedenken over dit tweede thuis voor onze dondersteen.

Vorig jaar wilde de crèche uitbreiden met twee groepen. De altijd zo vredelievend ogende buurt sprong terstond op de barricades. Via bezwaarprocedures en krantenartikelen uitten omwonenden hun zorgen en ergernissen over de onacceptabele overlast die reeds werd ondervonden en alleen maar erger zou worden. 'De hele dag het geluid van gillende en jankende kinderen... en dan komen die ouders met hun veel te dure auto's hun kinderen stallen om te gaan werken om nog meer geld te gaan verdienen...', of woorden van gelijke strekking. Redelijke en minder redelijke argumenten zullen we maar zeggen.

Maar geef de hedendaagse mondige bezwaarmaker eens ongelijk. Wie wil er nu 10, 20 of 30 spelende kinderen in z'n achtertuin? In een stadse omgeving liggen woningen en buitenspeelplaatsen vaak dicht bij elkaar. Als een woning direct aan een speelpleintje grenst, krijg je gemiddeld over de dag zo'n 55 dB(A) voor je kiezen. De piekgeluiden variëren van 70 tot 80 dB(A). Dat is zelfs binnen nog goed te horen. En als je dan de hele dag thuis zit, word je daar niet vrolijk van. De uitbreiding kwam er trouwens toch.

Hoe ging dat vroeger dan? Bij die gezinnen met 8 of meer kinderen. Die speelden toch ook buiten in de tuin? Het werd geaccepteerd omdat het er gewoon bij hoorde. Iedereen maakte min of meer de zelfde leefgeluiden. Kinderopvang was er niet. Kinderen speelden bij elkaar op straat, genoeg moeders die een oogje in het zeil hielden. Het geluid van schoolpleinen hoorde erbij, net zoals het geluid van de plaatselijke fanfare en de dansavond in het buurthuis. Voor de goede orde: dit is allemaal voor mijn tijd!

Vorige week mocht ik als deskundige optreden bij een zitting van de Raad van State. Het geschil: de gemeente had een vrijstelling van het bestemmingsplan verleend voor het vestigen van een nieuw kinderdagverblijf. De omwonenden maakten hier bezwaar tegen. De kwestie sleept al ongeveer twee jaar. Van bezwaarcommissies naar de rechtbank tot de Raad van State. Naast parkeerproblemen en waardedaling van hun huizen, voorzagen de bewoners vooral heel veel geluidoverlast. Ik was ingehuurd door het kinderdagverblijf en de gemeente. De omwonenden hadden ook een adviesbureau ingehuurd voor een contra-expertise op ons geluidonderzoek. Wij hadden daar weer op gereageerd en zij weer daarop et cetera et cetera. Over zes weken is de uitspraak. Ik zet m'n geld ditmaal op de bewoners. We praten hier over maximaal 14 kinderen tot vier jaar die op doordeweekse dagen twee keer anderhalf uur buitenspelen. Zouden ze misschien bij u achter mogen komen spelen?

Gepubliceerd in
'Gezond Gehoor'
november 2011